Inleiding

In de gamewereld heb je vaak een keuze: speel je op Easy, Normal of Hard Mode? Easy mode betekent: weinig weerstand, snelle progressie, relaxed door het verhaal wandelen. Klinkt aantrekkelijk, toch?

Maar sta eens stil bij wat je daarvoor inlevert:
De échte ervaring. De voldoening van het verslaan van een eindbaas die jou drie keer eerder verslagen had. De trots van het bereiken van een level dat je dacht nooit te kunnen halen. En precies dat geldt ook voor het leven.

Speel je het leven op Easy Mode?

In onze maatschappij lijkt het leven steeds meer op easy mode gezet. Moeite doen is verdacht geworden. Uitblinken wordt al snel gezien als ‘te veel’ of ‘obsessief’.
Denk aan de 6jes cultuur: “Als ik maar een voldoende haal.”
Of: “Drie keer per week sporten? Dat is wel echt fanatiek hoor!”
Je bent al een gezondheidsfreak, als je bewuste voedingskeuzes maakt.

Zelfs Google verraadt ons:
De zoekopdracht “hoe krijg ik snel een sixpack” komt veel vaker voor dan “wat zijn de zwaarste buikspieroefeningen”.

We willen het resultaat, maar niet het proces.
We willen de beloning, maar niet de uitdaging.
We willen de trofee, maar niet het gevecht.

Moeite is geen vijand. Het is de weg.

Toch is het juist de moeite die ons vormt. Zoals David Goggins zegt:

“Suffering is the true test of life.”

Hij liep ultramarathons, pushte zichzelf tot het breekpunt, niet omdat het leuk is, maar omdat het hem vormde. Omdat elke stap in de pijn hem dichter bij zijn ware potentieel bracht.

Moeite is geen obstakel op de weg. Moeite is de weg.

Het lijkt soms alsof inspanning iets slechts is. Alsof spierpijn een teken is dat je te ver bent gegaan. Alsof het gek is om vaker dan twee keer per week naar de gym te gaan. Maar moeite is niet wat je tegenhoudt. Het is precies wat je nodig hebt om vooruit te komen.

Zoals Katy Bowman het scherp zegt:

“If babies gave up as easily as adults do, we’d never learn to walk.”

Een baby valt honderden keren. En toch blijft hij proberen. Niet omdat iemand hem daartoe dwingt, maar omdat het instinctief is: groei vereist falen.
Dat vergeten we als we ouder worden. We verwarren comfort met succes. Maar in werkelijkheid: hoe comfortabeler je leeft, hoe minder je groeit.

Wil je iets dat niemand heeft? Dan moet je bereid zijn iets te doen dat niemand doet.
Je kunt geen level 50 bereiken met level 5 inzet.

Wat mis je als je niet op hard mode speelt?

In games krijg je op hard mode betere loot, meer XP, geheime eindes van een beter verhaal.
In het echte leven is dat net zo. Denk aan:

• De ondernemer die faalt en toch doorgaat en uiteindelijk iets opbouwt wat anderen niet durfden.
• De sporter die om 6 uur opstaat om te trainen en daarmee zijn eigen discipline smeedt.
• De student die net dat stapje extra zet en daardoor verder komt dan zijn diploma alleen.

Zoals Jordan Peterson zegt:

“You’re not everything you could be, and you know it.”

Dat is geen oproep tot lijden om het lijden. Het is een oproep tot betekenis. Moeilijkheden geven ons karakter, richting en zelfrespect.

Easy mode is saai en uiteindelijk frustrerend.

Natuurlijk lijkt easy mode aantrekkelijk. Geen confrontaties, geen spanning, alles lekker ‘stabiel’.

Maar korte fijn is lange pijn. Op den duur komt de leegte. De vraag: Is dit alles?
De burn-out van het niks doen. Ja zeker, we noemen dat een bore-out.
De frustratie van een lichaam dat je niet herkent in de spiegel. Althans dat je liever anders had gezien in de spiegel.
De spijt van een leven waarin je altijd onder je potentieel bleef. Omdat je de moeite niet kon opbrengen meer te doen.

Je zult nooit weten wie je had kunnen zijn als je alleen maar voor gemak kiest.

Kies je moeilijkheidsgraad bewust.

Je hoeft niet altijd op “extreme survival mode” of “death march” te leven, maar besef:
Elke keuze om het jezelf makkelijk te maken, is óók een keuze om een stuk groei niet aan te gaan.

En juist daarin zit het geheim: de “secret ending” van jouw leven ligt niet op het standaard pad. Het zit verborgen achter muren van weerstand, missies van discipline en uitdagingen die anderen vermijden.

Slot

Er is geen harde data met “jeugd zet game op easy in 78% van de gevallen”, maar de ontwerpfilosofie en gebruikersvoorkeuren zijn wel degelijk veranderd richting gemak, snelheid en lage frustratie.

In games kun je tegenwoordig gewoon “story mode” kiezen. Geen frustratie, geen uitdaging, gewoon het verhaal. En dat is precies wat steeds meer jongeren doen.
De moeilijkheidsgraad? Die zetten ze liever omlaag. De uitdaging? Die skippen ze. De eindbaas? Wordt een tussenfilmpje.

Vroeger had je die keuze niet. Games waren genadeloos. Je moest beter worden of je kwam niet verder.
Het is een trend die verder reikt dan gamen. In school, sport, en het dagelijks leven zien we het ook: moeite wordt gezien als iets negatiefs. Alsof het niet leuk meer mag zijn om ergens hard voor te werken.

Maar net als in games geldt:
Op easy mode speel je het leven misschien uit, maar je mist de geheime levels, de echte beloningen, en de trots van groei.

Dus de vraag blijft:
Kies jij voor het verhaal alleen? Of wil je echt ontdekken waartoe jij in staat bent op hard mode?

1upREHAB is er voor wie durft te levelen. Wij geloven we dat je lichaam, geest en gedrag getraind kunnen worden. Niet om perfect te zijn, maar om sterker, bewuster en veerkrachtiger te worden. Om te bouwen aan vitaliteit.

Dus, welke moeilijkheidsgraad kies jij vandaag?